De integratie vormt het zwaartepunt van de Mesologie. Deze integratie gaat uit van de basisprincipes: de individuele menselijke eenheid. Dat wil zeggen dat anatomie (lichamelijk onderzoek), fysiologie (meting), gedrag (psyche), de denkwereld en de energie uitingsvormen zijn, waarmee het individu uitdrukking geeft aan zijn unieke bestaan. Bij de integratie wordt nadruk gelegd op een aantal deelaspecten.
De reactie van het individu:
De stressor is bij de interpretatie niet belangrijk, de stressor („oorzaak“) wordt bij de therapie betrokken, wanneer het een continu voortdurende druppel betreft die het vat doet overlopen. Het maakt niet uit of de stressor fysiologisch is (micro-organismen, mechanisch, hygiënisch) of psychologisch (emoties, gedachtepatroon) of energetisch is.
De Mesologie richt zich op de reactie van het individu. Allereerst moet deze reactie (dysfunctie) weer in functie gebracht worden, eerst dan ontstaat het inzicht in wat de patiënt moet veranderen.
De samenhang
Van specialisme naar generalisme. Alle gedetailleerde symptomen moeten naar de vijf basisfuncties terug gebracht worden, waarmee men de logica kan zien dat de „verstoring“ (dysfunctie) altijd een functie heeft. Behoud van energie (economie), comfort (pijnvrij) en evenwicht (constitutie). De vijf basisfuncties uiten zich in alle dimensies (aspecten) van het bestaan. Transparantie maakt dat de gegevens tot een totaalbeeld leiden.
Ten aanzien van het integreren van de onderzoeksbevindingen gelden een aantal uitgangspunten:
Integratie is de logische samenhang van alle onderzoeksgegevens in alle aspecten van het bestaan;
Iedere klacht wordt grondig en van meerdere kanten bekeken. Door dit completerende onderzoek krijgt de mesoloog een totaalbeeld van het functioneren. Dit totaalbeeld wordt geïnterpreteerd naar logische samenhang (wetenschap en empirie). Alle symptomen worden hierbij meegenomen, zowel lichamelijk, psychisch, geestelijk, etc.
De mesologische interpretatie richt zich op de logische samenhang van de dysfuncties;
De logische samenhang van dysfuncties wordt bekeken vanuit de wetenschap, zoals de anatomie, fysiologie, neurologie, psychologie, pathofysiologie, etc. Deze ‘westerse’ wetenschap wordt aangevuld met integratieve modellen uit de Chinese geneeskunde (TCM) en de Ayur veda.
Door integratie en interpretatie ontstaat inzicht in de functie van de dysfunctie.
Symptomen liegen niet, ieder symptoom zou moeten leiden naar de vraag waarom? Ofwel met welke maatregelen probeert het organisme zijn functioneren conform zijn basisconstitutie te handhaven? Wat betekent dit voor de patiënt en welke maatregelen kunnen getroffen worden? Dit vraagt uiteraard scholing in kennis, inzicht in samenhang en transparantie.
